Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Το συγκλονιστικό γράμμα για την Ελένη που "έφυγε"


ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΙΤΣΑ ΜΟΥ (που έφυγε τόσο νωρίς από κοντά μου)

´Εφυγες πολύ νωρίς χαμόγελο της ζωής μου. Τι θα κάνω χωρίς εσένα τώρα; Ποιός θα μου λέει τώρα που βρίσκεται το κάθε πράγμα στο σπίτι; Τα πάντα μου θυμίζουν εσένα γλυκιά μου αγάπη. Το ημερολόγιο που κάθε πρωί ξεκολλούσες την κάθε ημέρα και μου έλεγες ποιανού αγίου εορτή είναι έχει μείνει κολλημένο στις 2 Δεκεμβρίου 2012, την ημέρα που έφυγες για πας στην αγκαλιά της Παναγίας που τόσο πολύ λάτρευες. Θυμάσαι που μου έλεγες κάθε φορά που είχαμε άσχημα αποτελέσματα, για να μου δώσεις κουράγιο, αντί να σου δώσω εγώ: Γιώργο μου έλεγες μη κλαίς η Παναγίτσα είναι μαζί μου θα το ξεπεράσουμε και αυτό.

Αυτά τα 8 χρόνια μωρό μου που πάλευες με τον καρκίνο, μαζί σου έγινα καλύτερος άνθρωπος. Έγινα πιο ήρεμος, συμπονετικός, αληθινός. Το ασταμάτητο χαμογελό σου, παρά τα όσα περνούσες με τις χημειοθεραπείες , το αστείρευτο γέλιο σου μέχρι και τις τελευταίες μέρες στο νοσοκομείο μου έδιναν κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω τον αγώνα μας.

Ήσουν ο καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα στην ζωή μου, με έκανες, μας έκανες όλους καλύτερους ανθρώπους. Ερχόσουν κοντά μας πάντα στις δύσκολες στιγμές, στεκόσουν αθόρυβα, διακριτικά, ήσουν πάντα εκεί για να μας στηρίξεις και να μας δίνεις δύναμη. Έφυγες νωρίς. Όμως είμαι σίγουρος πως ο Θεός έχει σημαντικότερα σχέδια για σένα.

Πόσο δύναμη έκρυβες μέσα σε αυτό το μικρό σου σωματάκι!  Τι πέρασες καρδούλα μου όλα αυτά τα χρόνια μόνο εσύ το ξέρεις, κανένας άλλος, ούτε καν εγώ! Τις ασταμάτητες χημειοθεραπείες, τις ακτινοβολίες, τα ραδιενεργά στρόντια και ρήνια, την εγχείρηση αφαίρεσης όγκου στον εγκέφαλο, την εγχείρηση οστεονέκρωσης στη γνάθο, την εγχείρηση πλευροδοσίας στον πνεύμονα και τόσα και τόσα άλλα. Όμως εσύ εκεί αισιόδοξη, χαρούμενη, ακλόνητη, να μου λες μόνο Γιωργάκη μου θέλω να γίνω καλά για να μπορώ να χορέψω, μου λείπει ο χορός.

Αυτό όμως που με συγκλόνισε και δεν το ήξερα, ήταν που τον Δεκεμβριο του 2011, όταν μάθαμε ότι έχεις 3 νέους όγκους στο κεφάλι, πήρες τηλέφωνο στον Παπά μας στη Χαλκίδα, κρυφά από εμένα και του είπες: Παπούλη μου εγώ θα πεθάνω. Είχες καταλάβει μέσα σου ότι πλησιάζει το τέλος. Όμως αντί να παραιτηθείς από τη ζωή, έδινες κουράγιο και δύναμη σε μένα και μου έλεγες: θα το ξεπεράσουμε γίωργο μου και αυτή τη φορά. Τι αστείρευτη δύναμη ψυχής, τι θάρρος! Νομίζω ότι από τη στιγμή εκείνη κατάφερες και νίκησες το φόβο του θανάτου. Δεν φοβόσουν να πεθάνεις. Ήξερες ότι θα πας κάπου καλύτερα, πιο ήσυχα, πιο όμορφα.

Αυτό ζητούσα και εγώ τις 3 τελευταίες ημέρες στο νοσοκομείο, αφόυ ήρθε και η αδελφούλα σου από τη Αμερική,  μη αντέχοντας να σε βλέπω να ταλαιπωριέσαι, έσκυψα στο αυτάκι σου και σου ψιθύρισα με λυγμόυς: Μωράκι μου γλυκό, εγώ και τα παιδιά μας θα είμαστε καλά, πήγαινε να ξεκουραστείς, να ηρεμήσεις και καλή αντάμωση καρδούλα μου.
Εσύ μάλλον με άκουσες και το ίδιο βράδυ έπεσες σε κώμα. Και μετά απο μία ημέρα έφυγες ήσυχα για την γειτονιά των αγγέλων. Ο θεός μου έκανε τη χάρη. Τον παρακαλούσα να φύγεις ήσυχα χωρίς πόνους, αφού έτσι έγινε.

Ελενίτσα  μου… μου λείπεις πολύ, στριφογυρίζεις στο μυαλό μου.  Όλα μέσα στο σπίτι μας μου θυμίζουν εσένα, η μυρωδιά σου υπάρχει διάχυτη παντού.

Αυτό τα 8 χρόνια που πάλεψες,  στα νοσοκομεία και τις χημειοθεραπείες,  σ' αγάπησα ακόμη πιο πολύ. Σε αγάπησα για την αισιοδοξία και την δύναμή σου. Ακόμη και στο κρεβάτι του πόνου για τα παιδιά μας και εμένα ανησυχούσες.

Αυτός ήταν ο ρόλος σου τελικά! Να ανυσηχείς και να ενδιαφέρεσαι και να βιοηθάς τους άλλους.

Αυτές οι με δάκρυα λέξεις αγάπη μου γλυκιά,  ας γίνουν η συντροφιά σου στο όμορφο και ακούραστο ταξίδι σου.

Μετά από τον χαμό σου ποτέ ξανά δεν θα είμαι ίδιος άνθρωπος.

Καλό ταξίδι γλυκό μου κοριτσάκι.

Καλό ταξίδι ταλαιπωρημένο μου κορμάκι.

Καλό ταξίδι χιλιοτρυπημένα μου χεράκια από τις ενέσεις.

Καλό ταξίδι ματάκια μου όμορφα.

Καλό ταξίδι, αγαπουλίνι μου.

Καλό ταξίδι, γλυκό μου χαμογελάκι.

Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ όσο ζω. Και όταν έρθει και η δική μου ώρα θα έρθω να σε βρω και θα τα λέμε πάλι μαζί, όπως μέχρι τώρα. Θα είσαι πάντα στην καρδιά μου.

Ήδη εκεί που είσαι θα βρείς  τον παππού σου και την γιαγιά σου που τόσο αγαπούσες, τον θείο σου τον Κωστή  που τον φρόντιζες μικρή αφού ήταν 14 χρόνια ανάπηρος, και την Φώφη και άλλους φίλους και θα μπορείς τώρα να χορέψεις άφοβα μαζί τους. 

Να μας προσέχεις όλους από εκεί ψηλά. Να συνεχίσεις να μου δίνεις δύναμη και κουράγιο.

Μην ανησυχείς για τα παιδάκια μας, θα τα φροντίζω και θα τα προσέχω, όπως σου υποσχεθήκαμε και εγώ και η αδελφούλα σου η Βαγγελίτσα.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΟΥ


Ελένη 1967-02 ΔΕΚ 2012·······45 ετών 


Μαθήματα Ζωής… από τα μέλη του Συλλόγου Καρκινοπαθών Βεροίας «Άγιος Παρθένιος» / Εφημερίδα Λαός, Βέροια, Ημαθία

Μαθήματα Ζωής… από τα μέλη του Συλλόγου Καρκινοπαθών Βεροίας «Άγιος Παρθένιος» / Εφημερίδα Λαός, Βέροια, Ημαθία

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013


Μαθήματα Ζωής… από τα μέλη του Συλλόγου Καρκινοπαθών Βεροίας «Άγιος Παρθένιος»
Μαθήματα Ζωής… από τα μέλη του Συλλόγου  Καρκινοπαθών Βεροίας «Άγιος Παρθένιος»
Γράφει η  Χρύσα Μπέκα, Ψυχολόγος*

Καρκίνος = τέλος της διαδρομής ή αφορμή για καινούριο τρόπο ύπαρξης;

«Η εμπειρία του καρκίνου με έκανε να δω τη ζωή μου με διαφορετικό τρόπο… Με έκανε καλύτερο άνθρωπο…»
Μαρίνα Ψωμιάδου

Πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών
Βεροίας Ημαθίας «Άγιος Παρθένιος»


Η λέξη «καρκίνος» ισοδυναμεί στη συνείδηση του κόσμου με το τέλος της ζωής. Είναι μια φορτισμένη λέξη που ταυτίζεται αυτόματα στη σκέψη με τη λέξη «θάνατος».

Η αλήθεια είναι πως αυτός που μάχεται με τον καρκίνο ξεκινά μια επικίνδυνη διαδρομή που απειλεί τη ζωή του, και χρειάζεται να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει τον αυτόν τον κίνδυνο.

Ο καρκίνος είναι μια «πολυπαραγοντική» νόσος, που σημαίνει πως οι αιτιολογίες της εκδήλωσης της νόσου ποικίλουν. Ωστόσο, μεταδίδει το μήνυμα πως ο οργανισμός έχει φτάσει στα όρια αντοχής του. Μας φέρνει αντιμέτωπους με την σκληρή πραγματικότητα πως το σώμα είναι φθαρτό και στη συνειδητοποίηση πως χάνουμε την ικανότητα να αυτοοριζόμαστε.

Είναι η έσχατη απόπειρα του οργανισμού να αποδείξει πως η ψυχή δεν μπορεί πια να αντεπεξέρθει στις πιέσεις. Η ψυχή πιέζεται και το σώμα βρίσκει τον έσχατο τρόπο έκφρασης της ψυχικής σύγκρουσης. Γι’ αυτό και ο καρκίνος θεωρείται, από μια πλευρά, ψυχοσωματική ασθένεια, καθώς προκαλεί μεταβολές σ’ όλη τη λειτουργικότητα του σώματος και του συναισθηματικού κόσμου.

Έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε στα χέρια μας τον έλεγχο της υγείας μας και να αλλάξουμε την βαθιά ριζωμένη αντίληψη ότι ο καρκίνος αυτόματα σημαίνει ότι πλησιάζουμε στο τέλος της ζωής μας;

Ας κάνουμε μια απόπειρα να δούμε την έννοια του καρκίνου μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που τον βιώσαν, μέσα από τη φωνή των μελών μας. Πως μεταβάλλεται η κοινή πεποίθηση ότι ο καρκίνος εξισώνεται με το τέλος της διαδρομής σε:

Καρκίνος = Προσαρμοστικότητα
«Δεν είχα άλλη λύση. Έπρεπε να παλέψω για τη ζωή μου και να βγω νικητής!» Σ.Κ

Είναι αλήθεια ότι οι απαιτήσεις της ασθένειας σε αναγκάζουν να βρεις εναλλακτικούς τρόπους για να πραγματοποιείς τις καθημερινές υποχρεώσεις σου. Αυτό σημαίνει ότι είναι απαραίτητο, προσωρινά, να απαλλαγείς από συγκεκριμένες δραστηριότητες που επιτελούσες μέχρι πριν. Ο αναγκαστικός ελεύθερος χρόνος προσφέρει τη δυνατότητα ενεργοποίησης της σκέψης. Η προσφορά έχει πολλά πρόσωπα και, επομένως, μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Ίσως ήρθε η στιγμή να επιστρατεύσουμε δυνάμεις που, τελικά, δεν γνωρίζαμε ότι είχαμε, για να προσφέρουμε, με διαφορετικό τρόπο, στις προηγούμενες υποχρεώσεις μας.

Καρκίνος = Επαναπροσδιορισμός αξιών
«Όταν χάνεις το πολυτιμότερο αγαθό, την υγεία σου, όλα τα υπόλοιπα προβλήματα φαντάζουν ασήμαντα…» Μ.Κ
Η ένταση της στιγμής που κάποιος αντιλαμβάνεται ότι διακινδυνεύεται η ύπαρξή του, είναι καθοριστική για όλες τις μετέπειτα επιλογές του. Η μάχη με τη θνητότητα σε αναγκάζει να συνειδητοποιήσεις το τι έχει πραγματικά νόημα. Τα καθημερινά άγχη φαντάζουν μηδαμινά, και οι οποιουδήποτε τύπου συγκρούσεις μπορούν να λυθούν, αφού είμαστε, ακόμη εδώ, για να τα αντιμετωπίσουμε.

Καρκίνος = Σύσφιξη σχέσεων
«Είναι πραγματικά συγκινητικό να αντιλαμβάνεσαι έμπρακτα την αγάπη των ανθρώπων που σε περιτριγυρίζουν…» Μ.Σ
Τα περισσότερα μέλη του Συλλόγου, έχουν μάθει να προσφέρουν. Η ασθένεια τους δίνει την ευκαιρία να βρεθούν στη άλλη μεριά της όχθης. Αυτής της προσφοράς βοήθειας άλλους. Από ανθρώπους που ,τελικά, αξίζει να έχουν δίπλα τους. Από εκείνους που προσφέρουν τη βοήθειά τους ανιδιοτελώς, υποκινούμενοι, μόνο, από κίνητρα αγάπης και ανταπόδοσης. Κάθε ασθενής εισπράττει αυτό που του ανήκει. Αυτό που πρόσφερε, με κάθε τρόπο. Με όλους τους τρόπους, τα προηγούμενα χρόνια.

Καρκίνος = Προσωπική ανάπτυξη
«..Έκανα λάθη… Λάθος επιλογές… λάθος συμπεριφορές… λάθος σχέσεις. Το μεγαλύτερο από όλα ήταν που δεν φρόντισα τον εαυτό μου…» Π.Σ.
H φύση της ασθένειας σε υποχρεώνει να πάρεις απόσταση από τα δρώμενα, από τις ενέργειες που εξελίσσονται γύρω σου, και να δεις, με άλλη οπτική, τις καταστάσεις και το ρόλο που έπαιξες μέσα σ’ αυτές. Ο εαυτός γίνεται προτεραιότητα και ο «κόσμος» κινείται αδιάφορα γύρω του. 
Καρκίνος = Νέος τρόπος ύπαρξης

Σίγουρα αυτός που νοσεί δυσκολεύεται να δει τις παραπάνω προοπτικές που ανοίγονται αναγκαστικά μπροστά στα μάτια του. Ωστόσο, όπως σε όλες τις καταστάσεις που θεωρούνται «κρίση», η πραγματικότητα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε είναι πάντα θέμα οπτικής γωνίας. Ίσως θα άξιζε η προσπάθεια να μεταβάλλουμε  για λίγο την οπτική μας, και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα ή το ενδεχόμενο της νόσου, ως απόπειρα να προσπαθήσουμε να δούμε πιο καθαρά την ψυχή μας…

Η απόπειρα αλλαγής οπτικής γωνίας είναι αυτή που είναι και η καθοριστική συνισταμένη που υποστηρίζει τόσο την ψυχική όσο και τη σωματική υγεία μας.