Της Χρύσας Μπέκα, Ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας
Η διεκδικητικότητα είναι η δεξιότητα του ατόμου να υπερασπίζεται με θάρρος τα ατομικά του δικαιώματα και να αλληλεπιδρά με τους άλλους διατηρώντας το σεβασμό στις ανάγκες και τα όριά του. Είναι η κατάσταση ισορροπίας ανάμεσα σε δυο ακραίες θέσεις: την επιθετικότητα και την παθητικότητα. Διεκδικώ σημαίνει αναγνωρίζω και σέβομαι τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου και έχω την ικανότητα να τα εκφράζω με ειλικρίνεια, χωρίς να τα επιβάλλω και χωρίς να παραβιάζω τα δικαιώματα των άλλων.
Η διεκδικητικότητα δεν θα πρέπει να μεταφράζεται ως εγωιστική συμπεριφορά ή καταπάτηση των δικαιωμάτων κάποιου άλλου. Βασίζεται στην προϋπόθεση ότι παίρνω την ευθύνη να ενεργώ σε συνάρτηση με τις ανάγκες μου, χωρίς να απαξιώνω τα συναισθήματα και τις θέσεις κανενός. Πολλοί είναι οι λόγοι για τους οποίους κάποιος δυσκολεύεται να διεκδικήσει εκείνο που, δικαιωματικά, του αξίζει. Μπορεί να είναι φόβος απόρριψης, ενοχή ή ένδειξη χαμηλής αυτοεκτίμησης. Οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση συχνά δεν έχουν ξεκάθαρη αντίληψη σχετικά με το πώς αξίζει να τους συμπεριφέρονται οι άλλοι, ούτε γνωρίζουν με σαφήνεια ποια είναι τα δικαιώματά τους. Τα πιο βασικά δικαιώματα στις διαπροσωπικές συνδιαλλαγές είναι:
• Το δικαίωμα να διεκδικώ αυτό που επιθυμώ.
• Το δικαίωμα να λέω «όχι», χωρίς ενοχές, όταν αυτό που ζητά ο άλλος υπερβαίνει τις δυνατότητες μου ή αποτελεί παραβίαση των προσωπικών μου ορίων.
• Το δικαίωμα να εκφράζω με ειλικρίνεια τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, σεβόμενος τα όρια των άλλων.
• Το δικαίωμα να αλλάζω γνώμη. Τίποτα στη ζωή δεν είναι αμετάβλητο και, συνεπώς, έχω το δικαίωμα να προσαρμόζομαι και να επαναπροσδιορίζω τις απόψεις μου όταν μου προσφέρονται καινούρια δεδομένα.
• Το δικαίωμα να θέτω προσωπικούς στόχους και να κυνηγώ τα όνειρά μου, χωρίς να χρειάζομαι τη συναίνεση των άλλων.
• Το δικαίωμα να μην αναλαμβάνω την ευθύνη για την εξεύρεση λύσεων στα προβλήματα των άλλων.
• Το δικαίωμα να πω «Δεν ξέρω» και «Δεν καταλαβαίνω».
• Το δικαίωμα να μην είμαι τέλειος και να αποδέχομαι τον εαυτό μου με τα λάθη του.
• Το δικαίωμα να μην εξηγώ και να μην απολογούμαι για τη συμπεριφορά μου, όταν αυτή δεν παραβιάζει τα όρια κάποιου άλλου.
• Το δικαίωμα να εκφράζω όλα τα συναισθήματά μου θετικά και αρνητικά στους άλλους, ακόμη και να είμαι θυμωμένος με αυτούς που αγαπώ, χωρίς να χρειάζεται να απολογούμαι για αυτό.
• Το δικαίωμα να αναλαμβάνω την αποκλειστική ευθύνη για τις πράξεις μου και να αποποιούμαι το μερίδιο της ευθύνης για τις συμπεριφορές των άλλων.
• Το δικαίωμα να καθορίζω τη δράση μου σε συνάρτηση με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου και να μένω ανεπηρέαστος από τις επιδράσεις των άλλων.
• Το δικαίωμα να παίρνω αποφάσεις για τον εαυτό μου, με γνώμονα το ένστικτο και τα συναισθήματά μου, ακόμη και αν αυτές φαίνονται παράλογες στους άλλους. Αρκεί οι επιλογές μου να μην παραβιάζουν τα όρια τρίτων.
• Το δικαίωμα να διατηρώ τις πεποιθήσεις μου, ασχέτως αν δέχομαι κριτική για τις θέσεις μου.
• Το δικαίωμα να βρίσκομαι σε μη κακοποιητικό περιβάλλον.
• Το δικαίωμα να μοιράζομαι σχέσεις σεβασμού και αμοιβαίας εκτίμησης.
• Το δικαίωμα να αποσύρομαι στον προσωπικό μου χώρο και να αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου.
• Το δικαίωμα να εξελίσσομαι και συνεχώς να βελτιώνω το δυναμικό μου.
• Το δικαίωμα να είμαι ευτυχισμένος.
• Το δικαίωμα να μην σταματώ να αγωνίζομαι να ανακαλύψω τον προσωπικό μου Παράδεισο.
Τετάρτη 31 Μαΐου 2017
Παρασκευή 12 Μαΐου 2017
8 έως 12 ΜΑΪΟΥ:
Ελληνική εβδομάδα κατά του καρκίνου του δέρματος & Ευρωπαϊκή Ημέρα Μελανώματος
Ελληνική εβδομάδα κατά του καρκίνου του δέρματος & Ευρωπαϊκή Ημέρα Μελανώματος
• Η Ελληνική Εβδομάδα κατά του Καρκίνου του Δέρματος & Ευρωπαϊκή Ημέρα Μελανώματος διοργανώνεται με πρωτοβουλία της Ελληνικής Δερματολογικής και Αφροδισιολογικής Εταιρείας (ΕΔΑΕ). Φέτος η εκστρατεία γίνεται από 8 έως 12 Μαϊου με σκοπό την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κόσμου για την έγκαιρη διάγνωση του μελανώματος, ενός κακοήθους όγκου του δέρματος και των σπλάγχνων, και... του καρκίνου του δέρματος εν γένει.
• Σύμφωνα με τους ειδικούς, το 90% των μελανωμάτων, εάν διαγνωστούν έγκαιρα, μπορούν να θεραπευτούν. Τα κρούσματα μελανώματος έχουν αυξηθεί τα τελευταία 50 χρόνια στις χώρες της Ευρώπης και ιδιαίτερα σε νεαρές ηλικίες, εξαιτίας των περιβαλλοντικών μεταβολών, της υπερβολικής έκθεσης στον ήλιο και των αλλαγών στον τρόπο ζωής.
• Ο καρκίνος του δέρματος αποτελεί, πλέον, ένα από τα 10 είδη καρκίνων που εμφανίζονται συχνότερα στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Περίπου 130.000 μελανώματα εμφανίζονται παγκοσμίως και περίπου 37.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο. Η ετήσια αύξηση του αριθμού των νέων περιπτώσεων που διαγιγνώσκονται στην Ευρώπη φτάνει έως και 8%.
Πολλά είναι τα αίτια αυτής της αύξησης:
• Η υπερβολική έκθεση στον ήλιο από την παιδική ηλικία.
• Η απότομη έκθεση στον ήλιο μετά το χειμώνα.
• Το άθροισμα των «ωρών» έκθεσης στον ήλιο, μεγαλώνοντας το άθροισμα γίνεται μεγαλύτερος ο κίνδυνος.
• H αισθητική του μαυρίσματος (solarium).
Σε μια χώρα με 80% ηλιοφάνεια το χρόνο που περιβάλλεται από θάλασσα το θέμα της πρόληψης του καρκίνου του δέρματος είναι υψίστης σημασίας για τη δημόσια υγεία.
Πέμπτη 11 Μαΐου 2017
Άνοιξε το Σάββατο το διήμερο αφιερωμένο στην μουσική που έντυσε, αλλά και χαρακτήρισε, ταινίες των τελευταίων 80 χρόνων. Ένα διήμερο που προσφέρει το Δημοτικό Ωδείο Βέροιας.
Και τις δύο συναυλίες υπογράφει στην διδασκαλία και την γενική οργάνωση η καθηγήτρια πιάνου του ωδείου Πόπη Φιρτινίδου.
Η πρώτη συναυλία που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 6 Μαΐου είχε ως θέμα την κλασσική μουσική που ακούστηκε σε πολλά γνωστά φιλμ.
Ακούστηκαν έργα Bach, Mozart, Beethoven, Brahms, Gershwin κα. που ερμήνευσαν προχωρημένοι μαθητές αλλά και απόφοιτοι του ΔΩΒ.
Στην δεύτερη συναυλία, που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 17 Μαΐου στις 7.30 μμ, θα ακουστούν τα μουσικά θέματα από πολλές γνωστές κινηματογραφικές ταινίες ξένες (ο Νονός, Ωραία μου κυρία, Μαίρη Πόπινς, ο βιολιστής στη στέγη κα.) αλλά και ελληνικές (το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο, Στέλλα, ερωτική συμφωνία κα.) όπως επίσης και ταινίες κινούμενων σχεδίων (Μάπετ σόου, η ωραία και το τέρας κα.).
Τα κομμάτια θα παίξουν μικρότεροι μαθητές του ΔΩΒ, ενώ η είσοδος θα είναι με προαιρετική προσφορά.
Όλα τα έσοδα θα διατεθούν όπως κάθε χρόνο στον σύλλογο καρκινοπαθών Ν. Ημαθίας «ο Άγιος Παρθένιος».
Τετάρτη 3 Μαΐου 2017
Σάββατο, 22 Απριλίου 2017 02:26
«Εξαρτώμαι σημαίνει παραδίδομαι οικειοθελώς στον άλλο για να με κάνει ότι θέλει, να με πηγαίνει και να με φέρνει, να ρυθμίζει τη συμπεριφορά μου σύμφωνα με τη δική του βούληση και όχι τη δική μου. Ακόμη και αν δεν εξαρτόμαστε από τους άλλους για να πουν ποιοι είμαστε και να καθορίσουν την ταυτότητά μας, εξάρτηση είναι κι όταν βλέπουμε μόνο με τα μάτια των άλλων…» Horge Bucay
Συναισθηματική εξάρτηση: «Όταν επιτρέπουμε στους άλλους να κινούν τα νήματα...» Της Χρύσας Μπέκα, Ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας
Η έννοια της «σχέσης» είναι ταυτόσημη με την έννοια της «ύπαρξης». Από την αρχή της ζωής μας συμμετέχουμε σε σχέσεις, αλληλοεπιδρούμε, επηρεάζουμε άλλους και δεχόμαστε τις δικές τους επιρροές. Η έμφυτη τάση να δημιουργούμε κοινωνικούς δεσμούς πηγάζει από την βασική ανάγκη του καθένα μας να ανήκει σε ένα κοινωνικό σύνολο και την επιθυμία του να γίνεται αποδεκτός από αυτό. Οι άλλοι λειτουργούν ως ένας καθρέφτης του εαυτού μας μέσω του οποίου διαμορφώνουμε μια πληρέστερη εικόνα του ποιοι είμαστε, ποιες είναι οι αδυναμίες μας και ποια τα προτερήματά μας. Η γνώμη των άλλων, υπό αυτή την οπτική, μας προσφέρει την ευκαιρία να έχουμε πρόσβαση σε πληροφορίες που δίνει ο εξωτερικός παρατηρητής, οι οποίες με το κατάλληλο φιλτράρισμα, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στον αγώνα για την προσωπική μας βελτίωση.
Ωστόσο, όταν η ανάγκη για αποδοχή υπερβαίνει το όριο και η επιθυμία να πετύχουμε την έγκριση των άλλων γίνεται με τρόπο ψυχαναγκαστικό, τότε πέφτουμε στην παγίδα της συναισθηματικής εξάρτησης. Πολλοί είναι αυτοί που για να κερδίσουν τη συναίνεση των άλλων στα πράξεις και τις επιλογές τους θυσιάζουν τα όνειρά τους, παραβιάζουν τις προσωπικές αξίες τους, παραμελούν τις ανάγκες τους και απαρνιούνται τα «θέλω» τους.
Καθένας από εμάς έχει βασικές ανάγκες και προσωπικές επιδιώξεις και είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη να φροντίσει να ικανοποιηθούν. Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος καταφέρνει να παραμένει συντονισμένος με τις ανάγκες και τα κίνητρά του και ανεπηρέαστος από την επίδραση της άποψης των τρίτων, είναι μαθημένος από την οικογένεια. Κάθε οικογενειακό πλαίσιο οφείλει να εξοπλίσει τα νεότερα μέλη με τα απαραίτητα εφόδια που θα τους κρατούν απερίσπαστους στους στόχους τους και ακλόνητους στις πεποιθήσεις τους, με την προϋπόθεση ότι οι πράξεις τους δεν παραβιάζουν τα δικαιώματα των άλλων, ούτε αποτελούν εισβολή στον προσωπικό τους χώρο. Δυστυχώς, κάποιες οικογένειες ενθαρρύνουν την εξάρτηση των παιδιών από τους γονείς μέσω της υπερπροστασίας ή καλλιεργούν την εικόνα μιας φαινομενικής ανεξαρτησίας, παραμελώντας τις ανάγκες των παιδιών και, ουσιαστικά, εγκαταλείποντάς τα συναισθηματικά.
Η δυσκολία στην επαφή με τις ατομικές ανάγκες και τις επιθυμίες και κατ’ επέκταση η συναισθηματική εξάρτηση από τη γνώμη των άλλων, βιώνεται με τρεις διαφορετικούς τρόπους που έχουν διαμορφωθεί με βάση τις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας:
•Υπερβολική εξάρτηση: Το άτομο γνωρίζει τι χρειάζεται αλλά εξαρτάται σε υπερβολικό βαθμό από την συγκατάθεση των άλλων και τη γενικότερη έγκρισή τους. Συχνά, γίνεται υποχείριο των άλλων και υπηρετεί τα «θέλω» τους, καθώς απομακρύνεται διαρκώς από τα προσωπικά του όνειρα.
•Φαινομενική ανεξαρτησία: Γνωρίζω τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου, αλλά αγωνίζομαι να τις ικανοποιήσω, χωρίς τη βοήθεια ή την καθοδήγηση των άλλων. Ακόμη και σε περιπτώσεις που χρειάζομαι τη συμβουλή κάποιου τρίτου, επιλέγω να κάνω τη λάθος επιλογή, παρά να δείξω ότι είμαι ευάλωτος και εξαρτώμαι από τη γνώμη του.
•Συναισθηματική αποδιοργάνωση: Δεν υπάρχει επίγνωση των αναγκών και των προσωπικών στόχων. Το άτομο εμφανίζεται απόμακρο και έχει την τάση να απωθεί τα συναισθήματά του. Ασυνείδητα επιλέγει να αποσύρεται από το «τώρα» χρησιμοποιώντας κάθε είδους ουσίες ή καταστροφικές συμπεριφορές οι οποίες, ακριβώς επειδή ανακουφίζουν την αβάσταχτη πραγματικότητα, αποκτούν εθιστικό χαρακτήρα. Κατά παρόμοιο τρόπο, οι λεγόμενες «ψυχοσωματικές» ασθένειες είναι η προσπάθεια αποφυγής αναγνώρισης της πραγματικότητας και η δυσκολία να βιώνει κάποιος τα πραγματικά συναισθήματά του και να μπορεί να τα εκφράζει αποτελεσματικά.
Στο εργαστήριο της Δευτέρας 24/04/17 στις 5:30 θα διερευνήσουμε:
Ποιο είναι το πραγματικό νόημα της συναισθηματικής εξάρτησης για τον καθένα;
Ποια τα χαρακτηριστικά των σχέσεων που μας παρασύρουν στην παγίδα της εξάρτησης;
Πως μπορούμε να συνδεόμαστε με τους άλλους διατηρώντας την προσωπική μας ισορροπία;
Ωστόσο, όταν η ανάγκη για αποδοχή υπερβαίνει το όριο και η επιθυμία να πετύχουμε την έγκριση των άλλων γίνεται με τρόπο ψυχαναγκαστικό, τότε πέφτουμε στην παγίδα της συναισθηματικής εξάρτησης. Πολλοί είναι αυτοί που για να κερδίσουν τη συναίνεση των άλλων στα πράξεις και τις επιλογές τους θυσιάζουν τα όνειρά τους, παραβιάζουν τις προσωπικές αξίες τους, παραμελούν τις ανάγκες τους και απαρνιούνται τα «θέλω» τους.
Καθένας από εμάς έχει βασικές ανάγκες και προσωπικές επιδιώξεις και είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη να φροντίσει να ικανοποιηθούν. Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος καταφέρνει να παραμένει συντονισμένος με τις ανάγκες και τα κίνητρά του και ανεπηρέαστος από την επίδραση της άποψης των τρίτων, είναι μαθημένος από την οικογένεια. Κάθε οικογενειακό πλαίσιο οφείλει να εξοπλίσει τα νεότερα μέλη με τα απαραίτητα εφόδια που θα τους κρατούν απερίσπαστους στους στόχους τους και ακλόνητους στις πεποιθήσεις τους, με την προϋπόθεση ότι οι πράξεις τους δεν παραβιάζουν τα δικαιώματα των άλλων, ούτε αποτελούν εισβολή στον προσωπικό τους χώρο. Δυστυχώς, κάποιες οικογένειες ενθαρρύνουν την εξάρτηση των παιδιών από τους γονείς μέσω της υπερπροστασίας ή καλλιεργούν την εικόνα μιας φαινομενικής ανεξαρτησίας, παραμελώντας τις ανάγκες των παιδιών και, ουσιαστικά, εγκαταλείποντάς τα συναισθηματικά.
Η δυσκολία στην επαφή με τις ατομικές ανάγκες και τις επιθυμίες και κατ’ επέκταση η συναισθηματική εξάρτηση από τη γνώμη των άλλων, βιώνεται με τρεις διαφορετικούς τρόπους που έχουν διαμορφωθεί με βάση τις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας:
•Υπερβολική εξάρτηση: Το άτομο γνωρίζει τι χρειάζεται αλλά εξαρτάται σε υπερβολικό βαθμό από την συγκατάθεση των άλλων και τη γενικότερη έγκρισή τους. Συχνά, γίνεται υποχείριο των άλλων και υπηρετεί τα «θέλω» τους, καθώς απομακρύνεται διαρκώς από τα προσωπικά του όνειρα.
•Φαινομενική ανεξαρτησία: Γνωρίζω τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου, αλλά αγωνίζομαι να τις ικανοποιήσω, χωρίς τη βοήθεια ή την καθοδήγηση των άλλων. Ακόμη και σε περιπτώσεις που χρειάζομαι τη συμβουλή κάποιου τρίτου, επιλέγω να κάνω τη λάθος επιλογή, παρά να δείξω ότι είμαι ευάλωτος και εξαρτώμαι από τη γνώμη του.
•Συναισθηματική αποδιοργάνωση: Δεν υπάρχει επίγνωση των αναγκών και των προσωπικών στόχων. Το άτομο εμφανίζεται απόμακρο και έχει την τάση να απωθεί τα συναισθήματά του. Ασυνείδητα επιλέγει να αποσύρεται από το «τώρα» χρησιμοποιώντας κάθε είδους ουσίες ή καταστροφικές συμπεριφορές οι οποίες, ακριβώς επειδή ανακουφίζουν την αβάσταχτη πραγματικότητα, αποκτούν εθιστικό χαρακτήρα. Κατά παρόμοιο τρόπο, οι λεγόμενες «ψυχοσωματικές» ασθένειες είναι η προσπάθεια αποφυγής αναγνώρισης της πραγματικότητας και η δυσκολία να βιώνει κάποιος τα πραγματικά συναισθήματά του και να μπορεί να τα εκφράζει αποτελεσματικά.
Στο εργαστήριο της Δευτέρας 24/04/17 στις 5:30 θα διερευνήσουμε:
Ποιο είναι το πραγματικό νόημα της συναισθηματικής εξάρτησης για τον καθένα;
Ποια τα χαρακτηριστικά των σχέσεων που μας παρασύρουν στην παγίδα της εξάρτησης;
Πως μπορούμε να συνδεόμαστε με τους άλλους διατηρώντας την προσωπική μας ισορροπία;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)