Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017







Το άρθρο του Σαββάτου από την ψυχολόγο του συλλόγου μας Μπέκα Χρύσα

Σάββατο, 18 Μαρτίου 2017 08:18

Αυτοεκτίμηση: «Κοιτάζοντας τον εαυτό μας στον καθρέφτη…»

Αναρτήθηκε από τον  
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)
Αυτοεκτίμηση: «Κοιτάζοντας τον εαυτό μας στον καθρέφτη…»
Της Χρύσας Μπέκα, ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας

Η αυτοεκτίμηση είναι ένας ψυχολογικός όρος που περιγράφει την προσωπική αίσθηση που έχει κανείς για το πόσο αξίζει. Είναι η εσωτερική εμπειρία της σημαντικότητας και της αξίας μας. Αποτελεί τον πυρήνα της ατομικότητάς, καθώς αντικατοπτρίζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, νιώθουμε και ενεργούμε και καθορίζει την δυναμική των σχέσεων μας με τον εαυτό μας και τους άλλους. Η αυτοεκτίμηση είναι η άνευ όρων αποδοχή της αξίας του εαυτού, ανεξάρτητα από τις περιστασιακές αποτυχίες και λάθη, και η αδιαμφισβήτητη αίσθηση ότι οι δυνατότητες του εαυτού να ενεργεί αποτελεσματικά και επιτυχημένα είναι απεριόριστες. Οι άνθρωποι με υγιή αυτοεκτίμηση νιώθουν ότι είναι πολύτιμοι και σημαντικοί ακόμη και όταν έρχονται αντιμέτωποι με την απόρριψη, εξαπατώνται, έχουν μεταβολές στην εξωτερική τους εμφάνιση ή γίνονται αντικείμενο έντονης κριτικής. Η αναγνώριση της αξίας μας παραμένει σταθερή καθώς εξαρτάται από αυτό που είμαστε, ανεξάρτητα από τα επιτεύγματα μας ή από τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για εμάς. Αυτό σημαίνει ότι το οικοδόμημα της αυτοεκτίμησης είναι σταθερό και έχει γερά θεμέλια που δημιουργούνται ήδη από τα βιώματα της παιδικής ηλικίας. Θετικές εμπειρίες μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον και υγιείς συναισθηματικοί δεσμοί ενισχύουν την εσωτερική αντίληψη ότι είμαστε πλάσματα που αξίζουν σεβασμό και εκτίμηση για τις ξεχωριστές ικανότητές τους. Η αυτοεκτίμηση διδάσκεται από τους γονείς μέσα από την άνευ όρων αποδοχή τους που αργότερα γίνεται μέρος της άποψης που έχει το παιδί για τον εαυτό του. 
Άτομα που έχουν ανατραφεί σε δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον εμφανίζουν δυσκολίες με την αυτοεκτίμησή τους κινούμενοι ανάμεσα σε δυο άκρα. Είτε παρουσιάζουν χαμηλή ή ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση, νιώθοντας ότι αξίζουν λιγότερο και είναι εσωτερικά ελαττωματικοί ή ανεπαρκείς, είτε εμφανίζονται ως υπερόπτες, βιώνοντας μια αίσθηση μεγαλείου που τους καθιστά ανώτερους από τους άλλους. Στην πρώτη περίπτωση συναντούμε περιπτώσεις ανθρώπων με αγχώδες, καταθλιπτικό ή ενοχικό προφίλ λειτουργικότητας, ενώ στο άλλο άκρο προσεγγίζουμε συμπτώματα της ναρκισσιστικής διαταραχής προσωπικότητας. Αντίθετα, τα άτομα με υγιή αυτοεκτίμηση χαρακτηρίζονται από:
• επίγνωση των δυνάμεων και των περιορισμών τους, 
• έχουν τη διάθεση να μαθαίνουν από τα λάθη τους, 
• είναι ευέλικτα και ευπροσάρμοστα στις αλλαγές, 
• αναλαμβάνουν, αποκλειστικά, τις ευθύνες των επιλογών τους,
• έχουν την ικανότητα να διαχειρίζονται με ευκολία ακόμη και τα αρνητικά ή επώδυνα συναισθήματά τους,
• είναι ανεξάρτητα, ενώ μπορούν να απολαμβάνουν την ζεστασιά της οικειότητας,
• θέτουν λειτουργικά όρια και προστατεύουν τον εαυτό τους,
• συγχωρούν και αποδέχονται τους περιορισμούς και τις αδυναμίες των άλλων,
• ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον, ενώ έχουν ρεαλιστική αντίληψη των ενδεχόμενων κινδύνων και 
• αποδέχονται ότι η φύση τους είναι τέλεια ατελής. 
Η αυτοεκτίμηση επηρεάζει τα συναισθήματα, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την ικανότητα προσαρμογής και την αίσθηση της ασφάλειας στην καθημερινότητα.
Συναισθήματα: Άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση διακατέχονται από αισθήματα μειονεκτικότητας και ανασφάλειας. Επιτρέπουν στον εαυτό τους να είναι ευάλωτος και, συχνά, καταφεύγουν σε εθισμούς και εξαρτήσεις στην προσπάθειά τους να επιβληθούν στον άγχος ή τη θλίψη που προκαλεί η αίσθηση της ανεπάρκειας. Ασυνείδητα, υπονομεύουν τον εαυτό τους και προδικάζουν πως, κάθε εγχείρημα που καλούνται να φέρουν εις πέρας, θα καταλήξει σε αποτυχία. Συνεπώς, καταδικάζουν κάθε ευκαιρία να νιώσουν ευτυχισμένοι. 
Διαπροσωπικές σχέσεις: Οι άνθρωποι που νιώθουν ότι δεν αξίζουν είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί με τους άλλους. Δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι οι κοντινοί τους άνθρωποι τους εκτιμούν και για το λόγο αυτό βρίσκονται μόνιμα σε επιφυλακή περιμένοντας την απόρριψή τους. Αποφεύγουν να εκφράσουν τις πραγματικές σκέψεις και τα αυθεντικά συναισθήματά τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούν ένα αδιόρατο τείχος στις στενές τους σχέσεις. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση συντηρεί το φαύλο κύκλο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Η αρχική αίσθηση της προσωπικής μειονεξίας κάνει το άτομο απόμακρο απέναντι στους άλλους, οι οποίοι αντιλαμβανόμενοι αυτό το τείχος δεν τολμούν να πλησιάσουν πιο κοντά και το ίδιο το άτομο μεταφράζει αυτή την απόσταση ως απόρριψη από τους άλλους, εξαιτίας της μειονεξίας του. Επιπλέον, τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση συχνά επιλέγουν, ασυνείδητα, να συναναστρέφονται με επικριτικούς και απορριπτικούς φίλους που ενισχύουν το προσωπικό αίσθημα της αναξιότητας.
Οπτική της καθημερινότητας: Η χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι τροχοπέδη στην ανάληψη νέων ευθυνών και στην αναζήτηση νέων εμπειριών. Κάθε νέα προσπάθεια κρύβει τον κίνδυνο της αποτυχίας ή της γελοιοποίησης και, συνεπώς, αποτελεί απειλή. Έτσι, το άτομο μένει καθηλωμένο στα οικεία και στερεί από τον εαυτό του τη δυνατότητα εξέλιξης. Τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση αποφεύγουν τις εργασιακές προκλήσεις και κυριεύονται διαρκώς από αμφιβολίες και αναστολές. Ως συνέπεια, χάνουν την ευκαιρία να απολαύσουν τα αγαθά του «τώρα» και όλες τις αμέτρητες δυνατότητες που φέρνει κάθε αύριο. 

Στο εργαστήριο της Δευτέρας 20/03/17 στις 5:30 θα διερευνήσουμε: 
Τι είναι η αυτοεκτίμηση και πως ενισχύεται η θετική εικόνα εαυτού;
Ποιοι παράγοντες είναι υπεύθυνοι για τη χαμηλή αυτοεκτίμηση; 
Ποιες είναι οι αντιλήψεις μας σχετικά με την προσωπική μας αξία;

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017





Το άρθρο του Σαββάτου από την ψυχολόγο του συλλόγου μας κα Μπέκα Χρύσα


Έκφραση της Ψυχής ως σύμμαχος της Υγείας… - Ενοχή: «Όταν ο εσωτερικός κριτής κυριαρχεί….»

Αναρτήθηκε από τον  
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(1 Ψήφος)
Έκφραση της Ψυχής ως σύμμαχος της Υγείας… - Ενοχή: «Όταν ο εσωτερικός κριτής κυριαρχεί….»
Της Χρύσας Μπέκα, Ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας

Η ενοχή είναι ένα από τα ισχυρότερα συναισθήματα που εμφανίζεται όταν οι συμπεριφορές ή οι επιθυμίες ενός ατόμου έρχονται σε σύγκρουση με τις προσωπικές αξίες και τον κώδικα ηθικής του. Συνήθως συνοδεύεται από φόβο, και μαζί, μεταμορφώνονται σε ένα συναίσθημα τόσο καταλυτικό που έχει τη δύναμη να κατακλύσει ψυχικά το άτομο, δημιουργώντας αισθήματα αναξιότητας και χαμηλής αυτοεκτίμησης τα οποία εκδραματίζονται μέσα από συμπεριφορές αυτό-υποτίμησης και αυτοτιμωρίας. 
 Οι ρίζες της ενοχής βρίσκονται στην αυστηρότητα του οικογενειακού περιβάλλοντος που δημιουργεί έναν προσωπικό ηθικό χάρτη σύμφωνα με τον οποίο μαθαίνουμε να κωδικοποιούμε τις έννοιες του καλού και του κακού. Αυτός ο χάρτης αποτελεί την ηθική συνείδηση ή το «υπερεγώ», όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται από το Φρόυντ, και σε αυτόν ενσωματώνονται οι γονεϊκές αξίες, τα διδάγματα και τα εσωτερικευμένα «πρέπει» στα οποία κάποιος οφείλει να υπακούει, ώστε να είναι αποδεκτός από το κοινωνικό περιβάλλον του. Όταν οι κανόνες της ηθικής συνείδησης είναι αυστηρά δομημένοι και άκαμπτοι, τότε δημιουργούνται διαστρεβλωμένες αντιλήψεις σχετικά με το τι είναι σωστό και πόσο ελαστικοί μπορούμε να είμαστε στην παραβίασή του. Η ενοχή είναι η έντονη εκδήλωση του θυμού που στρέφεται προς τον ίδιο τον εαυτό και, πολύ συχνά, εκδηλώνεται μέσω της επιρρέπειας σε ατυχήματα ή μέσω ψυχοσωματικών ασθενειών που, στην ουσία, αποτελούν απόπειρες του ατόμου να τιμωρήσει τον εαυτό του, για να εξιλεωθεί  από την ευθύνη επιλήψιμων πράξεων ή απαγορευμένων επιθυμιών. Από την άλλη, ένα ισορροπημένο αίσθημα ενοχής επιτρέπει στο άτομο να ξεχωρίζει το δίκαιο από το άδικο, να αναγνωρίζει τα λάθη του και να επανορθώνει. Η ύπαρξη της ηθικής συνείδησης διασφαλίζει την συνέπεια στις απαιτήσεις της καθημερινότητας και ομαλή κοινωνική συναναστροφή. 
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να γίνει μια σαφή διάκριση ανάμεσα στους όρους «ενοχή» και «ντροπή». Η ενοχή είναι η γενικότερη αίσθηση ότι έχω παραβεί μια ηθική αξία, έχω κάνει ή σκέφτομαι κάτι μη επιτρεπτό και βιώνω μια έντονη εσωτερική ανάγκη για εξιλέωση. Αντίθετα, η ντροπή είναι ένα διαβρωτικό συναίσθημα που συνδέεται με την αντίληψη ότι έχω σφάλλει και αυτή η συμπεριφορά μου θα οδηγήσει στην απόρριψη, τον υποβιβασμό ή τον εξευτελισμό μου από τους άλλους. Η ντροπή είναι κοινωνικό συναίσθημα που προκαλείται, όταν τα μειονεκτήματά ή πράξεις που δεν συμβαδίζουν με τα ηθικά μου κριτήρια, εκτίθενται στα μάτια των άλλων. Η ενοχή είναι η εσωτερική επικριτική φωνή που υποσκάπτει την ενέργειά μας, αποτρέπει την ευχαρίστηση και την επιτυχία και αποθαρρύνει δημιουργία υγιών σχέσεων. Όταν βιώνεται σε υπερβολικό βαθμό, μετατρέπεται σε ένα βαρύ συναισθηματικό φορτίο που αποκτά νευρωτικό χαρακτήρα και μας κρατά εγκλωβισμένους στο παρελθόν και σαμποτάροντας τα μελλοντικά βήματα. Λειτουργεί, συνήθως, κάτω από τις εξής προϋποθέσεις:
Ενοχή για μια πράξη που, υποκειμενικά, αξιολογώ ως μη επιτρεπτή: Σε αυτή την περίπτωση, πραγματικά, υπάρχει μια πράξη που προκάλεσε σωματική ή ψυχολογική βλάβη σε κάποιον, πχ απιστία, ψέμα, κτλ. ή έχω εμπλακεί σε μια συμπεριφορά που γνωρίζω ότι είναι επιβλαβής, πχ κάπνισμα, ενώ είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα επαναληφθεί. 
Ενοχή για συμπεριφορά που φαντασιωνόμουν να κάνω, αλλά ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε στην πράξη: Πολλές φορές το συναίσθημα μπορεί να ταξιδεύει σε πράξεις που οι ηθικές αξίες απαγορεύουν. Μπορεί να επιθυμώ κάτι που δεν επεδίωξα στην πράξη να αποκτήσω, καθώς κρίθηκε μη επιτρεπτό, αλλά παρόλα αυτά εξακολουθώ να αισθάνομαι άσχημα που μόνο με τη σκέψη παραβίασα τον ηθικό κανόνα. Για παράδειγμα, να τρέφει κάποιος ρομαντικά συναισθήματα για ένα άλλο πρόσωπο, πέρα του συντρόφου του. 
Ενοχή επειδή η βοήθεια που πρόσφερα δεν ήταν αρκετή: Συχνά, ένα άτομο μπορεί να νιώθει ότι έχει την αποκλειστική ευθύνη να συμπαραστέκεται στον πόνο των οικείων, να προλαβαίνει τις ανάγκες των άλλων, να μην λέει ποτέ «όχι», να ευχαριστεί τα αγαπημένα πρόσωπα και να θέτει ως προτεραιότητα την ευτυχία τους. Οι παραπάνω συμπεριφορές καθρεφτίζουν το προφίλ ενός ενοχικού ατόμου το οποίο, εξαιτίας της τελειομανίας του, δεν αναγνωρίζει εύκολα την προσφορά του. Αντίθετα, συνεχώς κυριαρχείται από σκέψεις αυτομομφής και απαξίωσης που προσδιορίζονται από την αντίληψη ότι η βοήθεια που προσφέρει δεν είναι ποτέ άρτια και επαρκής. 
Υπαρξιακή ενοχή: Η διάχυτη αίσθηση ότι δεν αξιοποίησα το δυναμικό μου, δηλ όλες εκείνες τις έμφυτες ικανότητες και κλίσεις, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα ταλέντα μου που θα μπορούσαν να με οδηγήσουν σε ένα διαφορετικό μονοπάτι ζωής. Η συνειδητοποίηση ότι ξόδεψα τη ζωή μου εμπλεκόμενη σε καταστάσεις που ήταν πολύ μακριά από τα όνειρα και τις επιθυμίες μου, και πως τώρα είναι αργά για να επανορθώσω για όλες τις λάθος επιλογές και τις ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες. Αυτού του είδους η ενοχή συνδέεται με αυξημένο άγχος ή καταθλιπτική διάθεση. 
Στο εργαστήριο της Δευτέρας 13/03/17 στις 5:30 θα διερευνήσουμε: 
Από πού προέρχεται αυτή η φωνή του εσωτερικού κριτή και γιατί είναι τόσο δύσκολο να την κάνουμε να σωπάσει;
Πότε το αίσθημα της ενοχής ξεπερνά τα όρια του φυσιολογικού και μετατρέπεται σε αυτομομφή που περιορίζει την ικανότητα της λογικής σκέψης; 
Ποια λάθη στον τρόπο σκέψης μας παράγουν αισθήματα ενοχής; 


Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 Ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Βέροιας - Ημαθίας "ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ"
ενημερώνει τα μέλη του ότι:
Την Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017 θα βάλει λεωφορείο για την Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου Κολινδρού Πιερίας για να παρακολουθήσουμε τους Γ' Χαιρετισμούς.

Η αναχώρηση θα γίνει από Νάουσα στις 3 το απόγευμα από το Ηρώων.
Από Βέροια αναχώρηση από Ελιά και Ρολόι στις 3,30 και από Αλεξάνδρεια στις 4 ακριβώς μπροστά από το DISCOUNT MARKET

Η μεταφορά είναι δωρεάν, προσφορά του συλλόγου προς τα μέλη του.

Δηλώσεις συμμετοχής στο γραφείο του συλλόγου καθημερινά
από τις 10 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι.
 






Έκφραση της Ψυχής ως σύμμαχος της Υγείας… - Θυμός: «Όταν η δύναμη του θυμού εξουσιάζει...»

Αναρτήθηκε από τον  
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

Έκφραση της Ψυχής ως σύμμαχος της Υγείας… - Θυμός: «Όταν η δύναμη του θυμού εξουσιάζει...»

Της Χρύσας Μπέκα, Ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας

Ο θυμός είναι ένα ισχυρά φορτισμένο συναίσθημα που υπάρχει στην καθημερινότητα όλων μας. Είναι ένα κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας που εμφανίζεται σε ποικίλα πλαίσια διαπροσωπικών σχέσεων ή προκύπτει ως τρόπος εκφόρτισης εσωτερικών συγκρούσεων. Υπάρχουν πολλά ερεθίσματα που πυροδοτούν αντιδράσεις θυμού, όπως η άδικη μεταχείριση, η κακόβουλη κριτική, η παρεμπόδιση υλοποίησης προσδοκώμενων στόχων. Η έκφραση θυμού ποικίλλει από ελαφριά ενόχληση έως ανεξέλεγκτη οργή. Η παθητικότητα μπορεί, επίσης, να θεωρηθεί ως ήπια εκδήλωση θυμού καθώς εκφράζει, με έμμεσο τρόπο, την αδιαφορία ή τη δυσαρέσκεια για τα γεγονότα που εξελίσσονται. Θα πρέπει, ωστόσο  να σημειωθεί ότι το αίσθημα του θυμού είναι πολλές φορές εποικοδομητικό, επειδή λειτουργεί ως εσωτερικός συναγερμός που προειδοποιεί ότι κάτι είναι λάθος. Χωρίς θυμό δε θα μπορούσαμε να αγωνιστούμε ενάντια στην αδικία ή να προασπίσουμε τα δικαιώματα μας, όταν βιώνουμε παραβίαση προσωπικών ορίων. 
Ο θυμός θεωρείται δευτερογενές συναίσθημα και αυτό κάνει τη διερεύνησή του ακόμη δυσκολότερη. Με τον όρο «δευτερογενές», εννοούμε ότι καταφεύγουμε σε αντιδράσεις θυμού ως απόπειρα να προστατέψουμε τον εαυτό μας και να καλύψουμε άλλα πιο βαθιά και επώδυνα συναισθήματα, όπως φόβο, ευαλωτότητα, απογοήτευση, ντροπή, θλίψη. Τις περισσότερες φορές κάποιο άλλο συναίσθημα προηγείται και μεταμφιέζεται, παίρνοντας τη μάσκα του θυμού: 
Θυμός ως κρυμμένος φόβος: Ο θυμός πολλές φορές προκύπτει ως απάντηση σε υπαρκτή ή υπονοούμενη απειλή και αναλαμβάνει να προετοιμάσει τον οργανισμό για ενδεχόμενη επίθεση. Αυτή η λειτουργία του θυμού είναι αποτέλεσμα της γενετικής κληρονομίας μας που συνέβαλε στη διατήρηση της επιβίωσης. Σήμερα, η αίσθηση της κινδύνου δεν περιορίζεται μόνο στην απειλή της ύπαρξης. Επιθέσεις στις προσωπικές αξίες και τα ιδανικά, στην ικανοποίηση των προσωπικών αναγκών ή επιδιώξεων μπορούν να πυροδοτήσουν το αίσθημα του φόβου αφανισμού που με τη σειρά του ενεργοποιεί αντιδράσεις θυμού. Ένα άλλο παράδειγμα του κρυμμένου φόβου που μπορεί να εμφανίζεται με τη μορφή του θυμού θα μπορούσαμε να δανειστούμε από το θυμό που υπάρχει στις συγκρούσεις των συζυγικών σχέσεων. Το συναίσθημα που τις περισσότερες φορές προηγείται του θυμού, είναι ο φόβος απόρριψης ή εγκατάλειψης. 
Θυμός ως μεταμφίεση ευαισθησίας: Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ευκολότερο να απαντήσουν με θυμό από το να αποκαλύψουν πως έχουν πληγωθεί. Τους είναι δύσκολο να εκθέτουν τρωτά σημεία τους γιατί αυτό τους καθιστά ευάλωτους και δημιουργεί την αίσθηση της προσωπικής ανεπάρκειας. Επώδυνα συναισθήματα που προκύπτουν από προδοσία, υποτίμηση, κριτική ή εγκατάλειψη και, ενδεχομένως, θέτουν σε κίνδυνο την αίσθηση της προσωπικής αξίας, θάβονται βαθιά και μετουσιώνονται σε απόπειρες επίθεσης απέναντι σε αυτόν που προκάλεσε το συναισθηματικό πλήγμα. 
Θυμός ως αποφυγή στενών σχέσεων: Οι άνθρωποι που δυσκολεύονται να μοιραστούν αλλά και να διεκδικήσουν τα «θέλω» τους μέσα σε μια σχέση οικειότητας, βιώνουν μεγάλο βαθμό ανασφάλειας, καθώς φοβούνται ότι μέσα στο πλαίσιο της σχέσης θα χάσουν την ταυτότητά τους. Οι εκρήξεις θυμού τους διασφαλίζουν ότι ο άλλος δεν μπορεί να πλησιάσει πολύ κοντά παραβιάζοντας το ζωτικό τους χώρο. Ο θυμός, σε αυτή την περίπτωση, λειτουργεί ως κακώς εννοούμενη ασπίδα προστασίας από τις επιδιώξεις εγγύτητας του άλλου. 
Θυμός ως εκτόνωση εσωτερικής έντασης:  Κάποιοι ασυνείδητα επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν το θυμό για να αποδυναμώσουν το άγχος και το στρες. Το νευρικό τους σύστημα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο σε ερεθίσματα πραγματικού ή φανταστικού κινδύνου και, ως συνέπεια, βιώνουν μόνιμη εσωτερική δυσφορία. Ο θυμός ενεργοποιεί την απελευθέρωση ορμονών που λειτουργούν ως χαλαρωτικό σε αυτή την ένταση. Για το λόγο αυτό συχνά, μετά την έκφραση του θυμού, νιώθουμε προσωρινά, περισσότερο ήρεμοι. 
Θυμός ως μάσκα θλίψης: Ένας θυμωμένος άνθρωπος είναι πολύ συχνά ένας άνθρωπος που υποφέρει. Κατακλύζεται από συναισθήματα απόγνωσης τα οποία, εξαιτίας της επώδυνης φύσης τους, είναι πολύ δύσκολο να τα διαχειριστεί. Ο θυμός λειτουργεί ως αντίρροπη δύναμη σε αυτές τις καταθλιπτικές τάσεις. Είναι ένστικτο ζωής που δίνει την ενέργεια για μάχη. Για παράδειγμα, παρατηρούμε εκφράσεις έντονου θυμού κατά τη διάγνωση μιας σοβαρής ασθένειας ή μετά από μια απώλεια ενός αγαπημένου. 

Στο εργαστήριο της Δευτέρας 6/3/17 στις 5:30 θα διερευνήσουμε: 
Ποιο συναίσθημα κρύβεται πίσω από το θυμό μας; 
Ποιες σκέψεις προκαλούν το θυμό και ποιους τρόπους επιλέγουμε για τον εκφράσουμε; 
Πως μπορούμε να κυριαρχήσουμε πάνω στις σωματικές αντιδράσεις που προκαλεί ο θυμός;